“Η μέρα που πάτησα το πόδι μου στην Ελλάδα ήταν ταυτόχρονα η καλύτερη και η χειρότερη μέρα της ζωής μου. Η καλύτερη, γιατί μόλις είχα γλιτώσει από πνιγμό. Η χειρότερη, γιατί όταν καταφέραμε να βγούμε από το νερό και σταθήκαμε στα πόδια μας πάνω στην παραλία, συναντήσαμε ανθρώπους που μας κοιτούσαν με βλέμμα βλοσυρό”.

Η Μπεναζίρ Χοσσαϊνί είναι Αφγανή που πέρασε τα παιδικά της χρόνια στο Ιράν και τώρα, στα δεκαεπτά της, μένει στο camp της Φιλιππιάδας περιμένοντας να φύγει από την Ελλάδα. Στο βιβλίο περιγράφει την περιπέτεια της άφιξης και της διαμονής της εδώ. Χωρίς χαρτιά, χωρίς προοπτική, συχνά χωρίς τροφή και νερό, δεν έπαψε να αγωνίζεται για καλύτερες συνθήκες ζωής, παίρνοντας στα χέρια της την εκπαίδευση μικρών και μεγάλων και κάνοντας πράξη την αλληλοβοήθεια και την αλληλεγγύη.