Το βιβλίο «Οι λέξεις της σιωπής» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις των ξένων (μετάφραση – πρόλογος Εύης Παπακωνσταντίνου, 296 σελ.) περιέχει κείμενα της τελευταίας διετίας του ΕZLN, που υπογράφουν οι υποδιοικητές Μάρκος και Μοϊσές.
Ξεκινάει με το ερώτημα «Ακούσατε;» που θέτουν 40.000 περίπου ζαπατίστας, άντρες, γυναίκες και παιδιά, όταν εμφανίζονται στις 21 Δεκεμβρίου 2012 και καταλαμβάνουν ειρηνικά και μέσα σε εκκωφαντική σιωπή 5 πόλεις της Τσιάπας, τις ίδιες που είχαν καταλάβει με τα όπλα τον Ιανουάριο του 1994.
Ακολουθεί μια σειρά κειμένων με τον γενικό τίτλο «Αυτοί και εμείς» όπου –μέσα από έναν λόγο εξεγερμένης τρυφερότητας που αναμιγνύει πολιτικές διακηρύξεις και ιστορικές αναλύσεις, χιουμοριστικά υστερόγραφα, περιπαιχτικά σκίτσα και αυτοσαρκαστικά σχόλια, ιστορίες, παραβολές και αναφορές σε τηλεοπτικές σειρές, μουσικά και ποδοσφαιρικά παραλειπόμενα– σκιαγραφούνται οι αντιθετικοί κόσμοι των αποπάνω και των αποκάτω: από τη μια, τα αφεντικά, οι πολιτικοί τους και οι φόβοι τους και, από την άλλη, η οικοδόμηση της αυτονομίας στις εξεγερμένες ζαπατιστικές κοινότητες, οι αγώνες και οι αγωνίες που συναντιούνται και αγκαλιάζονται φτιάχνοντας έναν άλλο κόσμο.
Στην ενότητα «Αυτοί και εμείς» εξαγγέλλεται η «Έκτη», μια νέα ζαπατιστική πρωτοβουλία συνάντησης των αποκάτω απ’ όλο τον κόσμο, όπου επιβεβαιώνεται ο σταθερός αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός και η πεποίθηση ότι δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από την κατάκτηση της εξουσίας, τα πολιτικά κόμματα και τις ημερομηνίες των εκλογών. Ο EZLN επιλέγει να αρχίσει την οικοδόμηση της «Έκτης» με το ζαπατιστικό μικρό σχολείο, στο οποίο χιλιάδες άντρες και γυναίκες ζαπατίστας μετατρέπονται σε «δασκάλους» και «δασκάλες» που μας καλούν να βιώσουμε τις εφτά ζαπατιστικές αισθήσεις: να αγγίξουμε, να κοιτάξουμε, να ακούσουμε, να γευτούμε, να αισθανθούμε, να δοκιμάσουμε και να σκεφτούμε την πρακτική της εξεγερμένης αυτονομίας στα ζαπατιστικά εδάφη.
Μετά από ορισμένα κείμενα απολογιστικά του μικρού σχολείου, το βιβλίο κλείνει με το κείμενο «Ανάμεσα στο φως και τη σκιά» (Μάιος 2014), ένα κείμενο ενδεικτικό του ζαπατιστικού ήθους, στο οποίο ο υποδιοικητής Μάρκος ανακοινώνει τον «θάνατό» του και τη συλλογική του αναγέννηση ως εξεγερμένος υποδιοικητής Γκαλεάνο.
Είκοσι χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου ενάντια στη λήθη, ο EZLN αυτοσυστήνεται ξανά: «Από την αντίληψη της επαναστατικής πρωτοπορίας [φτάσαμε] στο “διοικούμε υπακούοντας”, από την κατάληψη της εξουσίας από τα πάνω στη δημιουργία της διακυβέρνησης από τα κάτω, από την πολιτική των επαγγελματιών στην πολιτική της καθημερινότητας, από τους ηγέτες στους λαούς, από την περιθωριοποίηση του φύλου στην άμεση συμμετοχή των γυναικών, από τον χλευασμό του άλλου στον εγκωμιασμό της διαφορετικότητας».
Τα έσοδα του βιβλίου θα δοθούν για τη στήριξη δομών στις αυτόνομες εξεγερμένες ζαπατιστικές κοινότητες της Τσιάπας.
