Η εισβολή της εξουσίας στο σώμα
Του Δημήτρη Αναστασόπουλου
Η βιοτεχνολογία και η παραγωγή φαρμάκων, η ευγονική και η γενετική είναι οι τομείς όπου με όπλο την τεχνολογική εξέλιξη αυτό το κοινωνικό πολιτικό σύστημα προσπαθεί να εξαπλώσει την κυριαρχία του στο ανθρώπινο σώμα. «Η Μηχανή της Σάρκας» (μετάφραση Ιρια Γραμμένου-Σωκράτης Παπάζογλου) γραμμένη από την κολεκτίβα CAE, αναλύει τις κατευθύνσεις στις οποίες στράφηκε τα τελευταία χρόνια η εξουσία.
Ουσιαστικά, για την CAE ο καπιταλισμός μετά την ανάπτυξη της πολεμικής μηχανής και του θεάματος, της πλήρους κυριαρχίας των εικόνων, στρέφει τώρα τη στρατηγική του στο τελευταίο οχυρό, το ανθρώπινο σώμα. Επιθυμώντας, μετά την εξασφάλιση του μονοπωλίου στη βία και την πληροφορία, να κατακτήσουν και τη σάρκα χρησιμοποιώντας παρόμοιες μεθόδους.
Τα επιτεύγματα της βιοτεχνολογίας δεν είναι παρά η επιφανειακή εικόνα μιας ολοκληρωτικής επίθεσης του συστήματος. Η CAE εξηγεί απλά πώς το όραμα ενός άφθαρτου σώματος μπορεί να εξελιχθεί στον εφιάλτη του εξανδραποδισμού των ανθρώπων. Γιατί η μηχανή της σάρκας, ξεκινώντας από τη χαρτογράφηση του γενετικού κώδικα, θέλει να επεκταθεί στη δημιουργία του «ιδανικού» πολίτη που αποδέχεται τις αξίες αυτής της κοινωνικής οργάνωσης χωρίς παρεκτροπές.
Το ζήτημα που θέτει η CAE στη μελέτη της είναι απλό. Πέρα από τις θεαματικές «ανακαλύψεις» και τα ηχηρά αποτελέσματα της τεχνολογίας, το σύστημα μέσω του αδρά χρηματοδοτούμενου δικτύου ιδρυμάτων και επιστημόνων, έχει έναν μόνο στόχο, την εισβολή και κατάληψη του ανθρώπινου σώματος. Αυτό είναι και το κομβικό σημείο της μελέτης που επαναφέρει την πολιτική διάσταση στην επιστήμη. Αποφεύγοντας τον σκόπελο των ηθικών ψευδοδιλημμάτων της βιοτεχνολογίας, η CAE καταλήγει στο αναμενόμενο συμπέρασμα: Ενα δίκτυο επιστημόνων που είναι άρρηκτα δεμένο με το σύστημα δεν επιθυμεί τίποτε άλλο παρά τη διαιώνισή του. Επομένως, πίσω από τα θαυμαστά επιτεύγματα ουσιαστικά ετοιμάζουν την κατασκευή των μελλοντικών υπηκόων.
Ημερολόγιο αντίστασης
«Πάρτε τις λίγες αυτές γραμμές σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης κάποιας που προτιμάει ένα μήνα ελευθερίας από ένα χρόνο χημειοθεραπείας, με ό,τι συνέπειες μπορεί να έχει κάτι τέτοιο». Η Αντρέα Ντόρια, παράνομη αγωνίστρια της ομάδας των Os Cangaseiros, προσβάλλεται από καρκίνο το 1985. Για πέντε χρόνια υφίσταται στο ίδιο της το σώμα την ιατρική καταστολή αφού γίνεται πειραματόζωο για νέα και πιο δραστικά κάθε φορά φάρμακα.
Το 1990 αρνείται κάθε είδους θεραπεία, όχι από απόγνωση μπροστά στον θάνατο, όπως σημειώνει, αλλά ως εξεγερμένη που θέλει να πεθάνει στον καθαρό αέρα. Αν η μελέτη της CAE «Η Μηχανή της Σάρκας» είναι η οξυδερκής ανάλυση της προσπάθειας ελέγχου του σώματος από την εξουσία, «Η Εξαιρετική Περίπτωση μιας Συνηθισμένης Ιστορίας» (μετάφραση Κατερίνα Μαρσιανούδη) είναι η βιωματική καταγραφή μιας ανατρεπτικής χειρονομίας. Μέσα από τις ολιγοσέλιδες επιστολές της, η Αντρέα ως ασθενής συνειδητοποιεί ότι η ιατρική περίθαλψη, όπως προσφέρεται σε αυτό το σύστημα, δεν είναι παρά ακόμη ένας κατασταλτικός μηχανισμός που εκμηδενίζει την ανθρώπινη υπόσταση. Ετσι, εγκαταλείπει τους αποστειρωμένους θαλάμους και τον βομβαρδισμό του σώματος με χημικά σκευάσματα και ακτίνες και αποφασίζει να δεχτεί τον θάνατο ως μαχητής της ζωής
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 11/01/2007
