ΔΥΟ ΔΙΗΜΕΡΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΑ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΖΑΠΑΤΙΣΜΟΥ

ΣΕ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ και οι ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΙ ΑΠ’ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ σας προσκαλούν σε δύο διήμερα για τα 20 χρόνια από την εμφάνιση των Ζαπατίστας, στην Αθήνα (Παρασκευή 7 και Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014, 7 μμ, στο Πολυτεχνείο, Αίθριο Αρχιτεκτονικής) και τη Θεσσαλονίκη (Τετάρτη 12 και Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014, 7 μμ, στο Κοινωνικό Κέντρο Αγώνα Τούμπας, Σινιόσογλου 22).

Την πρώτη μέρα θα συζητήσουμε με την Beatriz Aurora για τις εικονογραφημένες ιστορίες της / την εξέγερση που είναι τέχνη / την κουλτούρα των αποκάτω / τη ζωή και τον αγώνα ως διαρκή δημιουργία / την αντίσταση σε περιόδους δικτατορίας ή κυριαρχίας της εξουσίας του χρήματος / «τις μεγάλες αλλαγές που κάνουμε οι “μικροί άνθρωποι” όταν αφυπνιστούμε, ενώσουμε τα όνειρα και τις δυνάμεις μας».

Τη δεύτερη μέρα θα παρουσιαστεί το βιβλίο «Οι λέξεις της σιωπής» που κυκλοφόρησε από τις «εκδόσεις των ξένων» (μετάφραση και πρόλογος Εύης Παπακωνσταντίνου), με κείμενα του EZLN που υπογράφουν οι εξεγερμένοι υποδιοικητές Μάρκος και Μοϊσές, και έχουν γραφτεί από τον Δεκέμβριο του 2012 μέχρι τον Μάιο του 2014.

Και τις δύο μέρες θα υπάρχει έκθεση 24 ζωγραφικών έργων της Μπεατρίς Αουρόρα.

Ι.

Η Μπεατρίς Αουρόρα, κόρη εξόριστων ισπανών αντιφασιστών, γεννήθηκε στη Χιλή, αλλά αναγκάστηκε να καταφύγει στην Ισπανία, καθώς ως μέλος του Κινήματος Επαναστατικής Αριστεράς (MIR) απήχθη και βασανίστηκε από τη στρατιωτική δικτατορία του Πινοτσέτ το 1974, για να αφεθεί ελεύθερη χάρη στη διεθνή αλληλεγγύη και τη διπλή της υπηκοότητα. Το 1979 εγκαταστάθηκε στο Μεξικό και σήμερα ζει στην Τσιάπας. Είναι δημιουργός ορισμένων από τις πιο εμβληματικές εικόνες του ζαπατιστικού κινήματος από το ξεκίνημά του, την εξέγερση του 1994.

«Η εξέγερση των Ζαπατίστας το 1994 άνοιξε έναν ορίζοντα για την ανθρωπότητα. Αυτό με οδήγησε να φτιάξω ένα είδος ζωγραφικής που ονομάζω “εικονογραφημένες ιστορίες”, οι οποίες αφηγούνται τη ζωή μου στις ζαπατιστικές κοινότητες. Είναι ένας τρόπος να δείξω ότι υπάρχει ένας άλλος κόσμος που είναι εφικτός, ότι οι μεγάλες αλλαγές γίνονται όταν οι “μικροί άνθρωποι” που είμαστε ενώσουμε τα όνειρα και τις δυνάμεις μας, για να αφυπνιστούμε συλλογικά. Οι περισσότεροι από τους πίνακες που ζωγραφίζω τώρα αντλούν την έμπνευσή τους από τον αγώνα των Ζαπατίστας, από ανθρώπους καταπληκτικούς δηλαδή, στους οποίους οφείλω αυτό που είμαι σήμερα και οι οποίοι αποτελούν παράδειγμα αξιοπρέπειας, ανθρώπινης ποιότητας και ζεστασιάς, τη μεγαλύτερη και ευγενέστερη που έχω γνωρίσει».

«Ο ζαπατισμός είναι τέχνη από μόνος του. Ήξερε να μετατρέψει τον αγώνα στο πιο δημιουργικό μέρος της ζωής και όχι σε κάτι που την αρνείται, όπως έγινε με πολλές οργανώσεις της δεκαετίας του ’70, στις οποίες για να ενταχθείς έπρεπε να αρνηθείς τον έρωτα, τις κοινωνικές σχέσεις, τη γιορτή. Στις εκδηλώσεις των Ζαπατίστας υπάρχει σχεδόν πάντοτε η μουσική, το θέατρο, ο χορός, οι τοιχογραφίες, οι πολύχρωμες ενδυμασίες και ο ανθοστόλιστος διάκοσμος. Οργανώνονται αναζητώντας κάτι που θα συνόψιζα σε μια φράση (και ένα όνειρο): τη συλλογική ευτυχία».

Πίνακας της Μπεατρίς Αουρόρα δόθηκε ως δώρο από τον EZLN, υπογραμμένος από όλους τους διοικητές και τις διοικήτριές του, στην «αξιοπρεπή και εξεγερμένη νεολαία της Ελλάδας, με σεβασμό και θαυμασμό» τον Ιανουάριο του 2009, και αντίγραφό του βρίσκεται στον τόπο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

ΙΙ.

Στο βιβλίο «Οι λέξεις της σιωπής» περιέχονται κείμενα του EZLN της διετίας 2012-2014, ξεκινώντας από τη σιωπηλή κατάληψη πέντε πόλεων της Τσιάπας στις 21 Δεκεμβρίου 2012, από 40.000 άντρες και γυναίκες Ζαπατίστας, και φτάνοντας στις 25 Μαΐου 2014 που αναγγέλλεται ο «θάνατος» του εξεγερμένου υποδιοικητή Μάρκος και η «συλλογική γέννηση» του εξεγερμένου υποδιοικητή Γκαλεάνο.

«Όταν εισβάλαμε στην ιστορία και διακόψαμε τη ροή της το 1994, με αίμα και φωτιά, δεν ήταν η αρχή του πολέμου για εμάς τους άντρες και τις γυναίκες Ζαπατίστας.

Τον πόλεμο από τα πάνω, με το θάνατο και την καταστροφή, τη λεηλασία και την ταπείνωση, την εκμετάλλευση και τη σιωπή που επιβάλλονται στον ηττημένο, τον υπομέναμε εδώ και αιώνες.

Αυτό που αρχίζει για μας το 1994 είναι μία από τις πολλές στιγμές του πολέμου των αποκάτω ενάντια στους αποπάνω, ενάντια στον κόσμο τους.

Αυτός ο πόλεμος της αντίστασης μαίνεται καθημερινά στους δρόμους, σε οποιαδήποτε γωνιά των πέντε ηπείρων, στους κάμπους και στα βουνά.

Ήταν και είναι ο δικός μας πόλεμος, όπως και πολλών άλλων από τα κάτω, ένας πόλεμος για την ανθρωπότητα και ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό…

Και τώρα τι;

Να προετοιμάσουμε όσους συνεχίσουν στο μονοπάτι του θανάτου;

Να εκπαιδεύσουμε περισσότερους και καλύτερους στρατιώτες;

Να αναλώσουμε τις δυνάμεις μας για να βελτιώσουμε την εξαρθρωμένη πολεμική μας μηχανή;

Να προσποιηθούμε ότι συμμετέχουμε σε διαλόγους και έχουμε ειρηνικές διαθέσεις, αλλά να συνεχίζουμε να προετοιμάζουμε νέα χτυπήματα;

Με μοναδική προοπτική να σκοτώσουμε ή να πεθάνουμε;

Ή μήπως οφείλαμε να ξαναχτίσουμε το μονοπάτι της ζωής, αυτό που είχαν γκρεμίσει και συνεχίζουν να γκρεμίζουν οι αποπάνω;

Και επιλέξαμε.

Αντί να αφοσιωθούμε στην εκπαίδευση ανταρτών, στρατιωτών και ταγμάτων, προετοιμάσαμε λειτουργούς της εκπαίδευσης και της υγείας, κι άρχισαν να οικοδομούνται οι βάσεις της αυτονομίας που σήμερα καταπλήσσει τον κόσμο.

Αντί να χτίζουμε στρατόπεδα, να βελτιώνουμε τον οπλισμό μας, να ορθώνουμε τείχη και να σκάβουμε χαρακώματα, χτίσαμε σχολεία, νοσοκομεία και κέντρα υγείας, βελτιώσαμε τις συνθήκες της ζωής μας.

Αντί να αγωνιζόμαστε για να καταλάβουμε μια θέση στο Πάνθεον των εξατομικευμένων θανάτων των αποκάτω, επιλέξαμε να οικοδομήσουμε τη ζωή.»

Τα έσοδα του βιβλίου θα δοθούν για την υποστήριξη δομών στις αυτόνομες εξεγερμένες ζαπατιστικές κοινότητες της Τσιάπας.