Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις των ξένων το 4ο τεύχος των Σημειώσεων της Στέπας, με θέμα Καπιταλισμός-Πόλεμος-Αντιμιλιταρισμός.

Περιλαμβάνει κείμενα των Γιάννη Δ. Ιωαννίδη (Νηφάλιοι μέσα στην καταιγίδα), Anselm Jappe (Προς μία ιστορία της κριτικής της αξίας), Robert Kurz (Με τον παρά και το κανόνι), Marko Z. (Αναρχική αλληλεγγύη και αντιπολεμικές πρωτοβουλίες στις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας), A Ruthless Critique (Oυκρανία: το δίπολο φασισμός/αντιφασισμός και ο αντιμιλιταρισμός ως ταξική πάλη), Marie Louise Berneri – John Olday (Παρελαύνοντας προς τον θάνατο), Sherry Millner, Εrnie Larsen (Μουσείο Μισθοφορικού Πολιτισμού). κείμενο του Ξυπόλυτου Τάγματος (Για την ανάδειξη της σύγκρουσης με τους στρατοκράτες! όχι για την αποφυγή της…) κ.ά.

Μέχρι πριν μερικά χρόνια θα ακουγόταν ανώφελο να επαναλαμβάνεται η άρρηκτη, αναγκαία και αποφασιστική σχέση του αντιμιλιταρισμού με τους κοινωνικούς αγώνες. Και ίσως ακόμη για κάποιους ο αντιμιλιταρισμός να παραπέμπει σε έναν παθητικό ειρηνισμό που αποκηρύσσει τόσο τη συνολική κριτική όσο και την αντίσταση και τη μαχητική αυτοάμυνα. Τα πρόσφατα παραδείγματα των πολέμων στην Ουκρανία και τη Συρία δεν είναι μόνον δύο από τις αφορμές -πολύ  διαφορετικές είναι η αλήθεια- να ξανατεθεί το ζήτημα. Αποτελούν τουλάχιστον επιβεβαίωση όσων έγιναν αντιληπτά από την πρώτη περίοδο της πρόκλησης και κατόπιν της κήρυξης του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία.

Μαθαίνοντας για το αίμα που χύνεται, τα ευαίσθητα αντανακλαστικά συχνά αναζητούν πλευρά. Παραβλέπουν τη γενετική σχέση καπιταλισμού και μιλιταρισμού. Ανασταίνουν παλιές πολώσεις («κεντρικά και περιφερειακά κράτη», «φασιστικά και αντιφασιστικά κρατικά μπλοκ») και εξηγητικά σχήματα (από τον αντιιμπεριαλιστικό οικονομισμό έως και τον αντικρατικό πατριωτισμό) και υιοθετούν το πνεύμα της στρατιωτικοποίησης ως απελπισμένης διεξόδου από τον παραλογισμό. Αλλά δεν υπάρχει διέξοδος χωρίς διαύγεια, όπως δεν υπάρχει αγώνας για την απελευθέρωση που να αγνοεί τον πραγματικό πόλεμο.

(Από το editorial της έκδοσης)