Το βιβλίο «Οι λέξεις της σιωπής» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις των ξένων (μετάφραση – πρόλογος Εύης Παπακωνσταντίνου, 296 σελ.) περιέχει κείμενα της τελευταίας διετίας του ΕZLN, που υπογράφουν οι υποδιοικητές Μάρκος και Μοϊσές.

Ξεκινάει με το ερώτημα «Ακούσατε;» που θέτουν 40.000 περίπου ζαπατίστας, άντρες, γυναίκες και παιδιά, όταν εμφανίζονται στις 21 Δεκεμβρίου 2012 και καταλαμβάνουν ειρηνικά και μέσα σε εκκωφαντική σιωπή 5 πόλεις της Τσιάπας, τις ίδιες που είχαν καταλάβει με τα όπλα τον Ιανουάριο του 1994.

Ακολουθεί μια σειρά κειμένων με τον γενικό τίτλο «Αυτοί και εμείς» όπου –μέσα από έναν λόγο εξεγερμένης τρυφερότητας που αναμιγνύει πολιτικές διακηρύξεις και ιστορικές αναλύσεις, χιουμοριστικά υστερόγραφα, περιπαιχτικά σκίτσα και αυτοσαρκαστικά σχόλια, ιστορίες, παραβολές και αναφορές σε τηλεοπτικές σειρές, μουσικά και ποδοσφαιρικά παραλειπόμενα– σκιαγραφούνται οι αντιθετικοί κόσμοι των αποπάνω και των αποκάτω: από τη μια, τα αφεντικά, οι πολιτικοί τους και οι φόβοι τους και, από την άλλη, η οικοδόμηση της αυτονομίας στις εξεγερμένες ζαπατιστικές κοινότητες, οι αγώνες και οι αγωνίες που συναντιούνται και αγκαλιάζονται φτιάχνοντας έναν άλλο κόσμο.

Στην ενότητα «Αυτοί και εμείς» εξαγγέλλεται η «Έκτη», μια νέα ζαπατιστική πρωτοβουλία συνάντησης των αποκάτω απ’ όλο τον κόσμο, όπου επιβεβαιώνεται ο σταθερός αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός και η πεποίθηση ότι δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από την κατάκτηση της εξουσίας, τα πολιτικά κόμματα και τις ημερομηνίες των εκλογών. Ο EZLN επιλέγει να αρχίσει την οικοδόμηση της «Έκτης» με το ζαπατιστικό μικρό σχολείο, στο οποίο χιλιάδες άντρες και γυναίκες ζαπατίστας μετατρέπονται σε «δασκάλους» και «δασκάλες» που μας καλούν να βιώσουμε τις εφτά ζαπατιστικές αισθήσεις: να αγγίξουμε, να κοιτάξουμε, να ακούσουμε, να γευτούμε, να αισθανθούμε, να δοκιμάσουμε και να σκεφτούμε την πρακτική της εξεγερμένης αυτονομίας στα ζαπατιστικά εδάφη.

Μετά από ορισμένα κείμενα απολογιστικά του μικρού σχολείου, το βιβλίο κλείνει με το κείμενο «Ανάμεσα στο φως και τη σκιά» (Μάιος 2014), ένα κείμενο ενδεικτικό του ζαπατιστικού ήθους, στο οποίο ο υποδιοικητής Μάρκος ανακοινώνει τον «θάνατό» του και τη συλλογική του αναγέννηση ως εξεγερμένος υποδιοικητής Γκαλεάνο.

Είκοσι χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου ενάντια στη λήθη, ο EZLN αυτοσυστήνεται ξανά: «Από την αντίληψη της επαναστατικής πρωτοπορίας [φτάσαμε] στο “διοικούμε υπακούοντας”, από την κατάληψη της εξουσίας από τα πάνω στη δημιουργία της διακυβέρνησης από τα κάτω, από την πολιτική των επαγγελματιών στην πολιτική της καθημερινότητας, από τους ηγέτες στους λαούς, από την περιθωριοποίηση του φύλου στην άμεση συμμετοχή των γυναικών, από τον χλευασμό του άλλου στον εγκωμιασμό της διαφορετικότητας».

Τα έσοδα του βιβλίου θα δοθούν για τη στήριξη δομών στις αυτόνομες εξεγερμένες ζαπατιστικές κοινότητες της Τσιάπας.

ΔΥΟ ΔΙΗΜΕΡΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΑ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΖΑΠΑΤΙΣΜΟΥ

ΣΕ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ και οι ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΙ ΑΠ’ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ σας προσκαλούν σε δύο διήμερα για τα 20 χρόνια από την εμφάνιση των Ζαπατίστας, στην Αθήνα (Παρασκευή 7 και Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014, 7 μμ, στο Πολυτεχνείο, Αίθριο Αρχιτεκτονικής) και τη Θεσσαλονίκη (Τετάρτη 12 και Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014, 7 μμ, στο Κοινωνικό Κέντρο Αγώνα Τούμπας, Σινιόσογλου 22).

Την πρώτη μέρα θα συζητήσουμε με την Beatriz Aurora για τις εικονογραφημένες ιστορίες της / την εξέγερση που είναι τέχνη / την κουλτούρα των αποκάτω / τη ζωή και τον αγώνα ως διαρκή δημιουργία / την αντίσταση σε περιόδους δικτατορίας ή κυριαρχίας της εξουσίας του χρήματος / «τις μεγάλες αλλαγές που κάνουμε οι “μικροί άνθρωποι” όταν αφυπνιστούμε, ενώσουμε τα όνειρα και τις δυνάμεις μας».

Τη δεύτερη μέρα θα παρουσιαστεί το βιβλίο «Οι λέξεις της σιωπής» που κυκλοφόρησε από τις «εκδόσεις των ξένων» (μετάφραση και πρόλογος Εύης Παπακωνσταντίνου), με κείμενα του EZLN που υπογράφουν οι εξεγερμένοι υποδιοικητές Μάρκος και Μοϊσές, και έχουν γραφτεί από τον Δεκέμβριο του 2012 μέχρι τον Μάιο του 2014.

Και τις δύο μέρες θα υπάρχει έκθεση 24 ζωγραφικών έργων της Μπεατρίς Αουρόρα.

Ι.

Η Μπεατρίς Αουρόρα, κόρη εξόριστων ισπανών αντιφασιστών, γεννήθηκε στη Χιλή, αλλά αναγκάστηκε να καταφύγει στην Ισπανία, καθώς ως μέλος του Κινήματος Επαναστατικής Αριστεράς (MIR) απήχθη και βασανίστηκε από τη στρατιωτική δικτατορία του Πινοτσέτ το 1974, για να αφεθεί ελεύθερη χάρη στη διεθνή αλληλεγγύη και τη διπλή της υπηκοότητα. Το 1979 εγκαταστάθηκε στο Μεξικό και σήμερα ζει στην Τσιάπας. Είναι δημιουργός ορισμένων από τις πιο εμβληματικές εικόνες του ζαπατιστικού κινήματος από το ξεκίνημά του, την εξέγερση του 1994.

«Η εξέγερση των Ζαπατίστας το 1994 άνοιξε έναν ορίζοντα για την ανθρωπότητα. Αυτό με οδήγησε να φτιάξω ένα είδος ζωγραφικής που ονομάζω “εικονογραφημένες ιστορίες”, οι οποίες αφηγούνται τη ζωή μου στις ζαπατιστικές κοινότητες. Είναι ένας τρόπος να δείξω ότι υπάρχει ένας άλλος κόσμος που είναι εφικτός, ότι οι μεγάλες αλλαγές γίνονται όταν οι “μικροί άνθρωποι” που είμαστε ενώσουμε τα όνειρα και τις δυνάμεις μας, για να αφυπνιστούμε συλλογικά. Οι περισσότεροι από τους πίνακες που ζωγραφίζω τώρα αντλούν την έμπνευσή τους από τον αγώνα των Ζαπατίστας, από ανθρώπους καταπληκτικούς δηλαδή, στους οποίους οφείλω αυτό που είμαι σήμερα και οι οποίοι αποτελούν παράδειγμα αξιοπρέπειας, ανθρώπινης ποιότητας και ζεστασιάς, τη μεγαλύτερη και ευγενέστερη που έχω γνωρίσει».

«Ο ζαπατισμός είναι τέχνη από μόνος του. Ήξερε να μετατρέψει τον αγώνα στο πιο δημιουργικό μέρος της ζωής και όχι σε κάτι που την αρνείται, όπως έγινε με πολλές οργανώσεις της δεκαετίας του ’70, στις οποίες για να ενταχθείς έπρεπε να αρνηθείς τον έρωτα, τις κοινωνικές σχέσεις, τη γιορτή. Στις εκδηλώσεις των Ζαπατίστας υπάρχει σχεδόν πάντοτε η μουσική, το θέατρο, ο χορός, οι τοιχογραφίες, οι πολύχρωμες ενδυμασίες και ο ανθοστόλιστος διάκοσμος. Οργανώνονται αναζητώντας κάτι που θα συνόψιζα σε μια φράση (και ένα όνειρο): τη συλλογική ευτυχία».

Πίνακας της Μπεατρίς Αουρόρα δόθηκε ως δώρο από τον EZLN, υπογραμμένος από όλους τους διοικητές και τις διοικήτριές του, στην «αξιοπρεπή και εξεγερμένη νεολαία της Ελλάδας, με σεβασμό και θαυμασμό» τον Ιανουάριο του 2009, και αντίγραφό του βρίσκεται στον τόπο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

ΙΙ.

Στο βιβλίο «Οι λέξεις της σιωπής» περιέχονται κείμενα του EZLN της διετίας 2012-2014, ξεκινώντας από τη σιωπηλή κατάληψη πέντε πόλεων της Τσιάπας στις 21 Δεκεμβρίου 2012, από 40.000 άντρες και γυναίκες Ζαπατίστας, και φτάνοντας στις 25 Μαΐου 2014 που αναγγέλλεται ο «θάνατος» του εξεγερμένου υποδιοικητή Μάρκος και η «συλλογική γέννηση» του εξεγερμένου υποδιοικητή Γκαλεάνο.

«Όταν εισβάλαμε στην ιστορία και διακόψαμε τη ροή της το 1994, με αίμα και φωτιά, δεν ήταν η αρχή του πολέμου για εμάς τους άντρες και τις γυναίκες Ζαπατίστας.

Τον πόλεμο από τα πάνω, με το θάνατο και την καταστροφή, τη λεηλασία και την ταπείνωση, την εκμετάλλευση και τη σιωπή που επιβάλλονται στον ηττημένο, τον υπομέναμε εδώ και αιώνες.

Αυτό που αρχίζει για μας το 1994 είναι μία από τις πολλές στιγμές του πολέμου των αποκάτω ενάντια στους αποπάνω, ενάντια στον κόσμο τους.

Αυτός ο πόλεμος της αντίστασης μαίνεται καθημερινά στους δρόμους, σε οποιαδήποτε γωνιά των πέντε ηπείρων, στους κάμπους και στα βουνά.

Ήταν και είναι ο δικός μας πόλεμος, όπως και πολλών άλλων από τα κάτω, ένας πόλεμος για την ανθρωπότητα και ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό…

Και τώρα τι;

Να προετοιμάσουμε όσους συνεχίσουν στο μονοπάτι του θανάτου;

Να εκπαιδεύσουμε περισσότερους και καλύτερους στρατιώτες;

Να αναλώσουμε τις δυνάμεις μας για να βελτιώσουμε την εξαρθρωμένη πολεμική μας μηχανή;

Να προσποιηθούμε ότι συμμετέχουμε σε διαλόγους και έχουμε ειρηνικές διαθέσεις, αλλά να συνεχίζουμε να προετοιμάζουμε νέα χτυπήματα;

Με μοναδική προοπτική να σκοτώσουμε ή να πεθάνουμε;

Ή μήπως οφείλαμε να ξαναχτίσουμε το μονοπάτι της ζωής, αυτό που είχαν γκρεμίσει και συνεχίζουν να γκρεμίζουν οι αποπάνω;

Και επιλέξαμε.

Αντί να αφοσιωθούμε στην εκπαίδευση ανταρτών, στρατιωτών και ταγμάτων, προετοιμάσαμε λειτουργούς της εκπαίδευσης και της υγείας, κι άρχισαν να οικοδομούνται οι βάσεις της αυτονομίας που σήμερα καταπλήσσει τον κόσμο.

Αντί να χτίζουμε στρατόπεδα, να βελτιώνουμε τον οπλισμό μας, να ορθώνουμε τείχη και να σκάβουμε χαρακώματα, χτίσαμε σχολεία, νοσοκομεία και κέντρα υγείας, βελτιώσαμε τις συνθήκες της ζωής μας.

Αντί να αγωνιζόμαστε για να καταλάβουμε μια θέση στο Πάνθεον των εξατομικευμένων θανάτων των αποκάτω, επιλέξαμε να οικοδομήσουμε τη ζωή.»

Τα έσοδα του βιβλίου θα δοθούν για την υποστήριξη δομών στις αυτόνομες εξεγερμένες ζαπατιστικές κοινότητες της Τσιάπας.

 

 

 

 

Εξεγερμένος υποδιοικητής Μάρκος: Ιστορίες για τους ανθρώπους του καλαμποκιού

Στα βουνά μας συμβαίνουν πράγματα που μπορεί να σας φαίνονται απίστευτα. Γι αυτό σας τα διηγούμαι σαν να είναι παραμύθια.

Διότι μοιάζει απίστευτο ότι στα βουνά μας κατοικεί πραγματικά ένα σκαθάρι με την έπαρση περιπλανώμενου ιππότη, ότι υπάρχει μια ασυμβίβαστη πετρούλα που εκπαιδεύεται για να γίνει σύννεφο[…] ότι ο γέρο- Αντώνιο εμφανίζεται κάθε τόσο με ιστορίες και μύθους που του έχουν διηγηθεί οι πρωταρχικοί θεοί, αυτοί που γέννησαν τον κόσμο […] ότι τα παιδιά πιστεύουν και φέρονται λες και ο Σουπ είναι άλλο ένα παιδί που δεν έχει αφήσει αυτήν την περίεργη πιπίλα που βγάζει καπνό […] ότι τα παιδιά πιστεύουν και φέρονται λες και ο Σουπ είναι άλλο ένα παιδί που δεν αφήσει αυτήν την περίεργη πιπίλα που βγάζει καπνό […] ότι υπάρχει ένα κοριτσάκι που λέγεται “Δεκέμβρης” και που, όπως δείχνει και τ όνομα της, γεννήθηκε τον Νοέμβρη.

(από την ομιλία του υποδιοικητή Μάρκος στο Πρώτο Παγκόσμιο Φεστιβάλ της Αξιοπρεπούς Οργής, 2 Ιανουαρίου 2009)

Δεκαπέντε χρόνια μετά την εμφάνισή του την 1η Ιανουαρίου 1994, εικοσιπέντε χρόνια μετά την ίδρυσή του, ο EZLN εξακολουθεί να προχωράει ρωτώντας, να βαδίζει το δρόμο της αντίστασης στον καπιταλισμό δίχως να επιζητεί την εξουσία ούτε τη θέση της πρωτοπορίας, να οικοδομεί την αυτονομία των ιθαγενών κοινοτήτων, να έρχεται από κάτω και αριστερά: από το μέρος της καρδιάς.

Οι εικοσιπέντε Ιστορίες για τους ανθρώπους του καλαμποκιού είναι ένα δείγμα ποίησης της εξεγερμένης αξιοπρέπειας.

Τα έσοδα της έκδοσης αυτής θα διατεθούν για τη συνέχιση της λειτουργίας του οδοντοτεχνικού εργαστηρίου τού Καρακόλ 5 «Που μιλάει για όλους» του Ρομπέρτο Μπάριος, στη βόρεια ζώνη της Τσιάπας.
Το «εξεγερμένο οδοντοτεχνικό εργαστήριο Subteniente IMG Alvaro» (το οποίο πήρε το όνομά του από έναν αντάρτη που σκοτώθηκε στη μάχη του Οκοσίνγκο, τον Ιανουάριο του 1994) δημιουργήθηκε τον Δεκέμβριο του 2005, με πρωτοβουλία συντρόφων από την αθηναϊκή συλλογικότητα «Σπείρα αλληλεγγύης – Σπόρος αντίστασης» που συνέβαλαν και στην επιμόρφωση ντόπιων λειτουργών του. Η στήριξη της λειτουργίας του είναι μέρος της έμπρακτης αλληλεγγύης στον αγώνα των Ζαπατίστας.

Το βιβλίο:

2009_kalampoki

Το εξώφυλλο:

2009_kalampoki_cover